Dobra wiara wpływa na długość okresu niezbędnego dla zasiedzenia nieruchomości. Dobra wiara jest niezbędna dla zasiedzenia rzeczy ruchomej. Między inny o tych kwestiach mówiłem Ci w poprzednich materiałach wideo umieszczonych na moim blogu: zasiedzenie w dobrej i złej wierze oraz długość okresu zasiedzenia oraz warunki zasiedzenia nieruchomości. Dzisiaj chciałbym udzielić Ci odpowiedzi na jedno kluczowe pytanie: co to znaczy, że osoba zasiadująca nieruchomość albo rzecz ruchomą jest w dobrej wierze? Jak należy rozumieć pojęcie dobrej wiary w kontekście zasiedzenia?

Jeżeli nie możesz obejrzeć nagrania, przeczytaj tekst znajdujący się poniżej. Przygotowałem dla Ciebie transkrypcję mojej wypowiedzi.

Jak rozumieć dobrą wiarę przy zasiedzeniu?

Ustalenie, czym jest posiadanie w dobrej, a czym posiadanie w złej wierze wbrew pozorom nie jest rzeczą prostą. Przede wszystkim dlatego, że pojęcie dobrej wiary nie zostało w sposób wyraźny regulowany w żadnym akcie prawnym związanym z zasiedzeniem. W pewnym uproszczeniu możemy przyjąć że posiadacz w dobrej wierze ma nie budzące poważnych wątpliwości przekonanie, że przysługuje mu prawo do władania zasiadywaną rzeczą, prawo własności rzeczy.

Przy zasiedzeniu obowiązuje domniemanie dobrej wiary osoby zasiadującej

Dla ustalenia, czy osoba zasiadująca rzecz jest w dobrej, czy tez w złej wierze istotna jest jeszcze jedna rzecz. Kodeks cywilny ustanawia domniemanie tego, że każda osoba znajduje się w dobrej wierze. Domniemanie to wynika z art. 7 Kodeksu cywilnego.

Oznacza to, że musisz przyjąć, że osoba zasiadująca rzecz jest w dobrej wierze. Domniemanie takie trwa dopóki inna osoba wykaże, że osoba zasiadująca grunt znajdowała się w złej wierze. Okoliczności takie będzie oczywiście próbował w toku postępowania sądowego wykazywać właściciel zasiadywanej rzeczy.

Jak rozumieć złą wiarę przy zasiedzeniu?

Jak w takim razie należy rozumieć posiadanie w złej wierze? Możemy przyjąć, że dotyczy ono posiadacza, który wie albo powinien wiedzieć, że prawo własności przysługuje nie jemu, lecz innej osobie. Jako przykłady posiadaczy samoisntnych w złej wierze możemu podać na przykład:

  1. osoba, która kupiła nieruchomość w tak zwany nieformalny sposób, to jest bez dochowania formy aktu notarialnego;
  2. spadkobiercę (nawet jeżeli uzyskał sądowe stwierdzenie nabycia spadku albo notarialny akt poświadczenia dziedziczenia), który objął w posiadanie nieruchomość należącą do spadku, wiedząc o tym, że istnieją inni spadkobiercy powołani z ustawy do dziedziczenia.

Przy zasiedzeniu ważny jest moment oceny dobrej wiary osoby zasiadującej

Przypominam także, że istotnym momentem dla oceny tego, czy dany zasiadujący nieruchomość jest w dobrej czy złej wierze jest moment, w którym rozpoczął on zasiadywanie nieruchomości.

Powzięcie przez taką osobę w późniejszym czasie (na przykład po upływie 10 lat od rozpoczęcia zasiadywania) informacji o tym, że w rzeczywistości nie jest właścicielem lub spadkobiercą nie czyni go posiadaczem w złej wierze, jeżeli pierwotnie działał w dobrych intencjach.

Na koniec zaznaczę, że kwestia ta nie ma żadnego znaczenia w przypadku zasiadywania rzeczy ruchomej. Posiadacz rzeczy ruchomej musi być przez cały okres w dobrej wierze, w innym wypadku zasiedzenie takiej rzeczy nie będzie możliwe.

Co warto pamiętać o zasiedzeniu w dobrej i złej wierze?

Co powinieneś zapamiętać po obejrzeniu tego materiału wideo? Posiadanie w dobrej wierze to takie posiadanie, w którym posiadacz ma nibudzące poważnych wątpliwości przekonanie, że przysługuje mu prawo do władania rzeczą, prawo własności zasiadywanej rzeczy.

W polskim prawie cywilnym obowiązuje zasada domniemania dobrej wiary. Dopóki nie zostanie udowodnione, że dana osoba pozostaje w złej wierze (wiedziała o pewnych negatywnych okolicznościach lub powinna była o nich wiedzieć), powinna być traktowana jako posiadacz w dobrej wierze.